Een weekje klettersteigen in de winter?
Dat idee ontstond na een afgezegd weekendje in de Allgäu vanwege plotselinge sneeuwval in september.
Oké, maar waar zou dat kunnen en is dat dan redelijk bereikbaar?
De meest logische eisen zijn redelijke temperatuur, bereikbaarheid en natuurlijk uitdagende routes.
De via ferrata’s die ik ken bevinden zich in de Alpenlanden (Duitsland,Frankrijk,Oostenrijk en Zwitserland), Italië en Spanje. Onze blik richt zich dan al snel op Spanje en na een gedegen internet studie blijken er goede mogelijkheden te zijn.
In de week voor kerst op 17 december 2010 gaan we met z’n drieën op pad. In een winters landschap komen we moeilijk op gang maar als na Lyon de omgeving weer groen wordt en de temperatuur eindelijk in de plus terecht komt groeit het vertrouwen op een goede afloop bij ons ook weer.
Vooraf hebben we al besloten om vooral te overnachten in goedkope hotelletjes zoals formule 1, etap en ibis. In Spanje zijn weinig hutten,ze liggen voor onze sneeuwvrije tochten vaak te hoog en we richten ons vooral op dagtochten. Dus dan is dit concept makkelijk , flexibel en betaalbaar.
Na een eerste overnachting bij Nimes rijden we op 18 december in de ochtend naar Perpignan.
Daar, zo’n 40km. ten westen van de stad wacht de via ferrata du Fenouilledes (La Panoramique) in een heerlijk zonnetje op ons. Met een geschat niveau van ongeveer 3 is dit een mooie opwarmer.
De ferrata is ruim voorzien van allerlei steunpunten en doet zijn naam eer aan met mooi uitzicht.
We moeten nog het meest wennen aan de staaldraad bruggetjes van allerlei aard. Deze ferrata geeft ons precies wat we nodig hebben. Niet te complex, leuk afwisselend en uitdagend genoeg om weer vertrouwen in onze klimkunsten te krijgen.
Om een uur of 2 in de middag zijn we boven en na een snelle afdaling van een uur rijden we al rap de Spaanse grens over om een hotelletje in Girona te zoeken. Een perfecte eerste klimdag!
De volgende dag staan we met stralend weer op tijd naast ons bed en gaan zo n 30 km. ten Z.O. van Girona op zoek naar de Gorges de Salenys. Het wordt een hele zoektocht om de juiste route naar de ferrata te vinden maar als we na enkele mislukte pogingen de moed bijna opgeven vinden we gelukkig de juiste plek. Gorges de Salenys blijkt een soort waterrijke jungletocht te zijn met veel groen, heel veel staaldraad bruggetjes en leuke klimuitdagingen. De temperatuur is rond de 15 graden en de omgeving prachtig. Genieten dus van dit verrassende tochtje dat we nog kunnen afsluiten met een bezoek aan het dichtbij gelegen Middellandse zee strand. In de laatste zonnestralen trakteren we ons op een lekker koel biertje.
De gang zit er nu goed in en op maandag 20 dec. gaan we op pad voor het echte werk en een stuk west,zuid/west van Girona bevind zich in het plaatsje Centelles de Via Ferrada Baumes Corcades.
Een cliffhanger uit de Spaanse top 10 met een niveau tussen de 4 en 5.
Het weer is ons nog steeds gunstig gezind en we kunnen er in het zonnetje lekker tegenaan. Vanaf de gemakkelijk te vinden toegang wordt direct met veel overhang geklommen. Onze armspieren worden behoorlijk getest. Ook zijn de zenuwen aan de beurt als er een staaldraadbrug van zo n 40 a 50 mtr opduikt.
Door zijn lengte overschrijden de bewegingen in deze brug, als je halverwege bent, het aangename en zwiep je ,of je wil of niet,flink heen en weer. Met het hart in de keel maar met een coole blik wordt rustig voortgeschreden en halen we netjes de overkant. Een mooie ervaring maar we stellen vast dat dit voor sommigen wel eens een brug te ver kan zijn.
De route is nog lang dus we kunnen er niet te veel bij stil staan, we moeten verder. De prachtige rotspartij vraagt veel kracht en doorzettingsvermogen maar biedt ook bijzondere klimuitdagingen en mooie vergezichten. Kortom een echte aanrader.
Moe maar voldaan tikken we halverwege de middag het toptorentje aan en moeten dan nog blijven opletten als we met allerlei bestaande touwen moeten afdalen langs steile wanden.
We zien dat er verandering in de lucht zit en hopen maar dat de weersomslag mee gaat vallen want voor morgen staat Spanjes mooiste en zwaarste op ons menu. Regina de Permola. Daarvoor rijden we dezelfde dag al een stuk verder naar het westen.
Helaas klettert de volgende ochtend de regen toch tegen onze ramen wat ons doet besluiten dat we vandaag niet de koningin onder de Spaanse via ferrata’ s kunnen aanpakken. En tsja wat doe je dan als je in de buurt van Barcelona zit ? Een dagje de stad in dan maar. Natuurlijk is er genoeg te doen en tot ons grote geluk speelt Barcelona ’s avonds nog een bekerwedstrijd thuis waar we voor een paar tientjes bij aanwezig kunnen zijn. Een prachtige ervaring om de wereldsterren aan het werk te zien.
Goed de Spaanse koningin der via ferrata’s moeten we dus helaas uit ons hoofd zetten zodat we in ieder geval een goede reden hebben om nog een keer terug te keren!
Een mooi alternatief weten we te vinden in het Montserrat massief waar we met de Ferrata Teresina (één uit de Spaanse top 3) onze woensdag wel kunnen vullen. Als we het berggebied in rijden druipt het nog aan alle kanten van de pas gevallen regen en zorgt de laaghangende mist voor zeer vochtige omstandigheden.
Bij het klooster van Santa Cecilla kunnen we onze auto parkeren en we lopen ter plekke het bos in waar na een korte aanloop de klettersteig aanvangt. We beginnen in een soort droog gevallen oude rivierbedding waar we gebruik makend van handen en voeten allerlei klauterwerk voorgeschoteld krijgen. Alles is drijfnat en glibberig dus het is oppassen geblazen als we onszelf aan versleten touwen, kettingen en gerafelde staalkabels een weg omhoog banen.
De route is lang en via smalle kloven en gladde rotspartijen komen we met veel moeite steeds hoger. De laaghangende bewolking zorgt ervoor dat we maar beperkt vooruit kunnen kijken en samen met de stilte om ons heen en de prachtig afwisselende kleurschakeringen in de rotsen zwoegen we verder in een mysterieuze sfeer.
De omstandigheden zijn zwaar en deze ferrata is niet voor de poes. We hebben al onze kennis en vaardigheden nodig om vooruit te komen. Steile klimmen en diepe afgronden wisselen elkaar af en zolang er nog struiken, wortels en boomtakken zijn maken we daar dankbaar gebruik van om het nodige houvast te vinden. Langzamerhand wordt de route rotsiger en verdwijnen de bomen en struiken. We zijn nu al zo’n 5 uur onderweg als we op een nauwe wand stuiten waar we eerst geen weg omhoog in ontdekken.
Toch blijken er na wat speurwerk kleine beugeltjes in de wand van deze smalle schoorsteen te zitten. De rugzak moet op de buik en met de rug als extra wrijving tegen de ene wand gedrukt en de voeten tegen de andere wand kunnen we ons stukje bij beetje letterlijk omhoog werken. Dit is echt één van de zwaarste stukken klimwerk die ik ooit ben tegen gekomen. Elkaar omhoog duwend en trekkend overbruggen we de tientallen meters hoge schoorsteen. Een geweldige kick dat het lukt om dit stuk uiteindelijk te overwinnen. En kort hierna staan we afgepeigerd , nat bezweet en smerig van de modder op een uitkijkplatform (1250m.) uit te hijgen. We hebben een geweldig mooie en zware tocht met goed gevolg geklaard en zijn natuurlijk uitermate gelukkig dat we deze Ferrata Teresina heelhuids hebben kunnen beklimmen.
De in nevelen gehulde toppen van het Montserrat massief maken het plaatje af en euforisch beginnen we aan de afdaling via een aangelegd betonnen pad.
Zonder goed op de kaart te kijken volgen we het pad en komen in de schemering uit bij Monastir de Montserrrat. Voor dit prachtig gelegen klooster hebben we nu maar weinig waardering want door onze onoplettendheid blijken we een uur verkeerd gelopen te zijn. Hierdoor moeten we nog eens een flink uur in het pikdonker naar het andere klooster waar onze auto staat. Een domme maar vaak voorkomende fout als je door vermoeidheid even niet oplet.
Op donderdagochtend maken we tenslotte nog een tocht in de buurt van Girona. Vlak bij de Gorges de Salenys bevinden zich de rotsen van Agulles Rodones. Een klimtuin met diverse routes van verschillend niveau. Agulles is niet zo hoog (max 450m.) maar met een aantal wiebelige bruggetjes en flink steile, moeilijk passages is deze ferrata niet echt gemakkelijk. Goede voorbereiding is nodig omdat er ook een stuk abgeseild moet worden. We sjouwen het touw al de hele week mee dus is het ook fijn om ons voordeel er een keer mee te kunnen doen.
Het weer is nu prima, bijna te warm zelfs want met ruim 16 graden voelt het gewoon klam aan en kunnen we in ons t-shirt klimmen. Eenmaal op de top kunnen we de Middellandse Zee zien en trekken we de conclusie dat we een heerlijke week achter de rug hebben. Een kerststalletje dat daar is neergezet herinnert ons eraan dat het overmorgen Kerst is. Met dit soort activiteiten in december in Spanje verdwijnt het ´ kerstgevoel´ echt wel uit je hoofd. Ook de temperatuur helpt niet mee om te geloven dat Nederland gebukt gaat onder sneeuw en ijs en dat een witte Kerst aanstaande is.
Nadat we weer veilig bij de auto zijn, is het begin van de middag. We kleden om en rijden een stuk naar het noorden. We komen diezelfde dag nog tot Clermond Ferrand waar we een laatste overnachting maken in de inmiddels bekende etap/formule 1 onderkomens.
De volgende dag rijden we eind van de middag zonder al te veel oponthoud ons witte kikkerlandje weer binnen en zijn keurig op kerstavond thuis.
De slotsom van deze week klettersteigen in Spanje: als je een winterbestemming zoekt zonder sneeuw en met mooie uitdagende routes dan is dit zeer aan te bevelen, gewoon doen !
Geschreven door René Pullen